Uit de kreukels

Het is Juli 2020. Ik weet niet welke datum, want ik ben niet zo van het onthouden van data. Ik maak een tweede ritje met mijn spiksplinternieuwe mountainbike. (Corona aankoop) Ik had getwijfeld of ik wel moest gaan. Beetje grieperig, moe, weinig slaap door een 6 maanden oude baby. “Ga lekker” zegt manlief, “voel je je daarna beter”. Hij raadde me ook aan niet de mountain bike track op te gaan, maar lekker over de weg te gaan. Dat deed ik niet, want ik doe dingen niet half. Ik ga, en dan ga ik volle bak. Zo ben ik.

Dan rijd ik verkeerd, een paarden pad op met mul zand. Ik ben ingeklikt, want mountainbiken, doe ik ook niet half. En dan val ik om. Door een combinatie van slechte techniek, vermoeidheid en alles eigenlijk, val ik verkeerd. Na jaren turnen weet ik wel wat een slechte landing is. Dus ik bel manlief: “Schat, regel oppas, en breng me naar het ziekenhuis, mijn pols is gebroken” En dat was zo.

6 weken gips. Voor iedereen zou dat balen zijn. Voor een zelfstandig onderneemster met een peuter en een baby van 6 maanden ook. En voor eentje die niks uit handen geeft? Hel op aarde. En ik geef het eerlijk toe: I didn’t take it like a lady,… Ik ben 6 weken gefrustreerd geweest, boos op alles en iedereen. Behalve op mezelf. Dat kwam pas later.

Ik vind het echt TE cliche als mensen zeggen, oh die vervelende ervaring heeft mijn leven veranderd, dus dat ga ik niet doen. En wat mensen op dat moment ook tegen me zeiden was: “oh fijn, kan je eens leren hoe je dingen uit handen moet geven” Ook dat ga ik niet zeggen. Want beide uitspraken zijn voor mij niet waar. Maar het was wel de druppel. Voor mij was het de druppel. Ik realiseerde me dat ik jarenlang door heb gebikkeld, zonder stil te staan. Van mezelf een robot probeerde te maken. Begonnen in hospitality waar je soms op een suikerklontje een avond lang werkte, van keiharde consultancy en veeleisende banen, naar een jong gezin met ondernemerschap. En ik was nog nooit zo hard met mijn neus op de feiten gedrukt dat daar ook een houdbaarheidsdatum aan zit. Dat je dus ook te ver kan gaan. En dus werd ik (gelukkig) ook uiteindelijk boos op mezelf. Ik wilde een beter leven. Voor mezelf en voor mijn gezin.

En soms weet je dan nog steeds niet wat het is dat je nodig hebt om het tij te keren. Een hele lieve vriendin voelde het aan en zei: praat eens met Evodie. En DAT heeft mijn leven wel veranderd. Want sommige dingen kan je niet alleen. Ik kan niet uitleggen wat ze doet, want alles, personal coaching, personal training, sport coach, lifestyle coach. Alles zou haar tekort doen. Dus ik kan maar 1 ding zeggen: Ze heeft me uit de kreukels gehaald. En me laten realiseren dat een beter leven nooit af is. En dat is ok. Mijn belangrijkste lessen tot nu toe?

1. Ik ben geen robot. (Shocking) Dus ik kan niet 24/7 door op slecht eten, weinig beweging en geen ontspanning. Het enige dat je dan doet is roofbouw plegen. Ik heb het wel lang volgehouden, dus misschien toch beetje cyborg 😉 Dus heeft ze me geleerd beter te eten, meer te bewegen en te leren ontspannen.
2. Ik ben ook geen stoom trein, iets dat ik in eerdere coachingstrajecten heb geprobeerd te worden. Ik ben een TGV. High speed en high performing. Maar dat wil wel zeggen dat ik ook mijn materieel moet onderhouden om dat te kunnen volhouden. En ook TGVs hebben onderhoud nodig 😉
3. Mijmeren… iedere minuut was besteed. Met telefoon op de wc, belletjes op de fiets naar het kinderdagverblijf, back-to-back calls en dan sorry zeggen dat je naar de wc moet (never apologize for being human). Nu zijn er veel meer niet- besteedde momenten. Dan ben ik aan het mijmeren. Staar ik naar buiten. En doet mijn hoofd even niks. Heel ongewoon voor mij, maar zo waardevol gebleken.

Ik weet dat het simpel klinkt. Maar het is keihard werken voor een halve cyborg….Enal die gewoontes… En ik ben er nog niet, ik wil nog veel beter worden. Want de ambitie zit ook hierop 🙂 Ook zit ik weer op mijn fiets, want alleen mietjes laten zich afschrikken. En waarom deel ik dit? Waarom deze blog? Omdat ik denk iedereen wel een beetje Evodisch leven (trademark) kan gebruiken in zijn leven. En we ons misschien allemaal wel een beetje herkennen in les 1 en 3. Ook als je niet in de kreukels ligt.